Wieża Astronomiczna.

Wieża Astronomiczna – najwyższa wieża w Hogwarcie. Odbywają się na niej lekcje astronomii (zawsze o północy), a także egzaminy z tegoż przedmiotu.

Stała na szczycie wieży i wpatrywała się w zachmurzone niebo. Od czasu do czasu wyjrzały zza chmur promienie słońca, jednak nie na długo. Zbierało się na burzę, ponieważ zrywał się coraz większy wiatr.
Chand lubiła Wieżę Astronomiczną. Poza zajęciami nikt tutaj nie przychodził, więc miała święty spokój, bo była z dala od Ślizgonów. Mogła rozmyślać w samotności i nikt jej nie przeszkadzał. 
Dziewczyna wpatrywała się w złoto-czerwone bransoletki na swoich nadgarstkach. Zaczęła się nimi bawić i rozmyślała. Po chwili usłyszała nad sobą grzmot i spojrzała w górę.
- To nie są prawdziwe czarne chmury. Chyba będzie się działo coś... strasznego - powiedziała do siebie. - Ale jeszcze nie teraz. Niedługo.
Westchnęła.

Zoe specjalnie przyjechała do szkoły wcześniej - wolała jechać w prawie pustym pociągu wraz z nauczycielami niż w pociągu z tłumem rozwydrzonych bachorów. Przyszła do wieży i wyciągneła książkę. Ku jej zdziwieniu na wieży byłą jeszcze jedna dziewczyna.
- Cześć - powiedziała i zaczęła czytać książkę.

Dziewczyna drgnęła na dźwięk powitania. Otarła kilka łez z twarzy, które poleciały jej po policzku i odwróciła się. Myślała, że jest jedyną osobą, która zjawiła się wcześniej w Hogwarcie. Myliła się.
- Cześć - powiedziała cicho, po czym znowu zaczęła się wpatrywać w niebo.

Weszłam do wierzy astronomicznej z nadzieją, że będzie tam pusto. Niestety myliłam się. Były tam już dwie dziewczyny. Nie wiedziałam z jakich domów są. Na pewno nie były Puchonkami.
 - P...przepraszam że przeszkodziłam - wydukałam, a moje oczy zmieniły się na ciemnoniebieski. Byłam trochę zawiedziona.

Widząc, że owa dziewczyna ma nie co czerwona twarz i szklane oczy spytałam się:
- Cos się stało...?
Wtedy weszła inna, jasnowłosa dziewczyna.
- P...przepraszam że przeszkodziłam - wydukała
- Nie przeszkodziłaś nam. - Zobaczyłam, że jej oczy zmieniły kolor. - Eee... Co to było...?

- Yyyy... nic - powiedziała.
Odwróciła się od dziewczyn i otworzyła swój notatnik z piosenkami, który wyjęła wcześniej. Na pierwszej stronie miała rodzinne zdjęcie, na które przez chwilę się wpatrywała. Na zdjęciu był jej ojciec z dumną, ale smutną twarzą, obok niego jej matka, jeszcze uśmiechnięta, a także sama Chand i jej brat. Starsza siostra wyszła ze zdjęcia.
Po chwili dziewczyna odwróciła kartki i wróciła do ostatniej piosenki, którą komponowała. Starała się wymyślić nowe rymy, ale nic nie wchodziło jej do głowy.

Podeszłam do niej i zajrzałam przez ramię.
- Piszesz piosenki? - spytałam.
Widziałam, jak kartki lekko przewracały się. Nagle się zatrzymały, a dziewczyna zaczęła się zastanawiać - chyba co napisać.
- Jak masz na imię? Do której klasy chodzisz? Jaki dom? - Pytania posypały się.

Zaskoczona nagłymi pytaniami dziewczyny nie wiedziała, co powiedzieć.
- Tak, piszę piosenki. Gram na paru instrumentach. - Zawahała się przez chwilę, ale mówiła dalej.- Jestem z Gryffindoru, z piątej klasy.
Zrobiła kolejną pauzę. Nie chciała wyjawiać swojego imienia i nazwiska, bo zaraz pewnie zaczęłyby się jakieś pytania. I tak już musiała długo znosić te wszystkie informacje z "Proroka Codziennego" na temat jej rodziny. Nie chciała, żeby ktoś się jej pytał o to wszystko ani współczuł.
- Jestem Chand. Chand Sharma. - Odwróciła się i zrobiła krok naprzód. - Przepraszam, muszę już iść.
W tym momencie zerwał się mocny wiatr i zanim dziewczyna zamknęła notes, wysypało się kilka luźnych kartek i zdjęć. Na jej szczęście żadna z nich nie wyleciała na dół, jednak wszystkie rozsypały się po całej wieży.

- Eee... Co to było...? - usłyszałam głos jednej z nich. Nie zbyt wiedziałam, o co jej chodzi.
 - N... nie wiem, o czym mówisz... - tym razem moje oczy zrobiły się różowe. Trochę się zawstydziłam. Jednak dziewczyna straciła zainteresowanie moją osoba i zajęła się tą drugą, jak się dowiedziałam, Gryfonką. Przyjrzałam się ich dwójce. Obie były ładne, miały brązowe włosy i ubrane były w modne, kolorowe ubrania. Nie to co ja, z moimi wypłowiałymi i cienkimi włosami i brązowym, starym swetrze. 
Nagle zawiał wiatr i z notesu Gryfonki wypadły zdjęcia. Nie przyglądając się im zbytnio pozbierałam te, które spadły najbliżej mnie i bez słowa podałam je dziewczynie, nie patrząca jej twarz.

//wolę z narracji pierwszoosobowej pisać jak coś//
- Eem... Pa? - powiedziałam. Na razie wolałam dać jej spokój. Zawsze musiałam coś sknocić...
- No o oczy! No, ale to już nie ważne. A ty? Imię, klasa, dom?
-Mówiąc to, zupełnie zapomniałam o tym, że to nie są moje przyjaciółka, a, praktycznie, nieznajome i wyciągnęłam papierosa. Chciałam go zapalić, aczkolwiek zorientowałam się i szybko go schowałam.
- Eee... To nic takiego.
Nie zapaliłam ani razu, gdyż ciągle stał ktoś albo z rodziny, albo jedynie znajomy. Chciałam uciec na chwilę od rzeczywistości. Może i byłam towarzyska, ale nigdy nie miałam jakiegoś bliskiego, zaufanego przyjaciela.

Wzięła od dziewczyny swoje notatki i pospiesznie wepchnęła je do swojego notesu.
- Eem... Pa? - Usłyszała od drugiej dziewczyny.
Poczuła się dziwnie, bo nikt jej nie zatrzymywał. Ale po chwili zdała sobie sprawę, że to są zupełnie obce jej osoby, czemu dziękowała w duchu.
Jak najszybciej uciekła z wieży i udała się gdzie indziej.

z/t

Przytłoczyła mnie ilość pytań dziewczyny. Nie wiedziałam jak zacząć.
 - Alex...Alexandra Maxwell, klasa czwarta... - wydukałam cicho. - Jestem z Hufflepuffu - dodałam jeszcze ciszej. Odruchowo poprawiłam kosmyk, który opadał mi na twarz.

Uśmiechnęłam się.
- Ja jestem Bond, James Bond - powiedziałam i zaśmiałam się cicho. - A tak naprawdę to jestem Zoe Joanne Wisdom, klasa czwarta, Krukonka.
Zauważyłam, że dziewczyna jest nie co zmieszana. 
- Może poszłybyśmy kiedyś razem do Hogsmeade?

Dziewczyna wydawała się miła. Moje oczy powróciły do normalnego koloru, czyli bardzo ciemnego brązu.
 - Chętnie - powiedziałam lekko się uśmiechając. Oparłam się o schody i zaczęłam wypatrywać mojego nietoperza na niebie.

Chłopak powoli wszedł na wieżę astronomiczną. Stały tam dwie dziewczyny. 
-Witaaam! - powiedział jak najbardziej normalnie. Było w miarę wietrznie. - Zoe i Alex? Kojarzę coś z tamtego roku.
Uśmiechnął się miło, jednak darzył je uczuciem zupełnie innym.

Kiedy przyszła na wieżę, chłopak już tam był, więc ukryła się w kącie tak, żeby jej nie było widać. Zaczęła obserwować całą sytuację. Pomyślała, ze jakby coś się działo, to wejdzie i pomoże dziewczynom.

Stałam i wpatrywałam się w niebieskie niebo. Nagle ktoś wszedł na wieżę. Drgnęłam, gdy się odezwał. Przyjrzałam mu się. Miałam złe przeczucie, a ponieważ moja intuicja rzadko mnie zawodziła, postanowiła i tym razem jej zaufać. Bez słowa odwróciłam się z zamiarem zejście po schodach.

Adam widząc, że Alex chce zejść, zablokował jej przejście.
- Och, ledwo co się spotkaliśmy i już chcesz uciec? Nieładnie, oj nieładnie. - Wyciągnął różdżkę i wystawił ją przed siebie. - Serpensortia!
Z różdżki wyszedł wąż, który zaczął ciągnąć się w stronę dziewczyn.

Chłopak zablokował mi przejście. Wiedziałam, że coś się stanie. Nagle obok mnie pojawił się wąż. Nigdy nie bałam się węży, ale ten był magiczny. Sparaliżował mnie strach. Moje oczy zrobiły się zielone. Jedyne, co udało mi się zrobić, to cofnąć i wyciągnąć różdżkę.

Dziewczyna przestraszyła się, więc Adam był bardzo usatysfakcjonowany. Widząc, że dziewczyna wyciąga różdżkę użył zaklęcia Expeliarmus, a różdżka wypadła Alex z rąk. Adam szybko złapał różdżkę.
- Możesz zaczynać się bać.

Widziała z ukrycia całą akcję. Kiedy chłopak wyczarował węża, to zaczęło robić się gorąco i już, już chciała wkroczyć do akcji, jednak pomyślała że poczeka na ruch Puchonki, ale nim dziewczyna rzuciła zaklęcie, Krukon zabrał jej różdżkę.
- Expeliarmus! - krzyknęła, po czym obie różdżki - Krukona i Puchonki - znalazły się w jej dłoni. - Reducto! - Tutaj wycelowała w wielkiego węża, który zamienił się w proch.
Wyszła ze swojego ukrycia.
- Łap! - krzyknęła do Puchonki i rzuciła jej różdżkę, którą tamta złapała.
W ręku wciąż miała różdżkę chłopaka. Na wszelki wypadek wyczarowała przed sobą niewidzialną tarczę.
- No i co mi teraz zrobisz, hm? - Chand uśmiechnęła się złośliwie.

- Zobaczymy na początku roku. - Uśmiechnął się. - Różdżkę kupię sobie nową, możesz ją sobie zostawić.
Zaczął kierować się do wyjścia cicho śmiejąc się.
- Powodzenia w nowym roku szkolnym, Chandni.
Wyszedł.
z/t

Obudziłam się. Nie byłam świadoma niczego, co się tutaj stało. Rozejrzałam się. Całą akcję przespałam na podłodze - dosłownie! Widziałam Chandni, z dwoma różdżkami i Alex. Ziewnęłam i powiedziałam:
- Wyjaśni mi ktoś, co się tutaj działo...?
Byłam bardzo senna i zdziwiona.

- Już nikt tak na mnie nie mówi, ośle! Dureń! - Tupnęła nogą.
Wzięła bez wahania jego różdżkę i złamała ją na pół, po czym wyrzuciła poza wieżę.
Nie podobał jej się ten chłopak od samego początku, to na pewno wiedziała. Postanowiła pójść stąd zanim ktokolwiek ją zaczepił.

z/t