Pokój Życzeń

Pokój życzeń pokazuje się jedynie tym, którzy tego najbardziej potrzebują. W nim znajduje się dokładnie to, co jest akurat potrzebne.

Chand potrzebowała miejsca dla siebie samej. Chciała ciszy i spokoju i nagle znalazła się w Pokoju Życzeń.
Znalazła w nim różnego rodzaju instrumenty, w tym swoje ulubione - gitarę, fortepian i flet poprzeczny. Ponownie wyjęła notes i ułożyła wszystkie pogniecione kartki na swoim miejscu, po czym otworzyła na niedokończonej piosence. Usiadła do fortepianu i zaczęła śpiewać mając nadzieję, że w pewnym momencie skomponuje ją całą.

Przerwała grę, słysząc jakiś dźwięk. Myślała w duchu, że nikt tutaj nie wejdzie, bo na siódmym piętrze była tylko ona (nie licząc kilkoro trzecioklasistów wygłupiających się w Pokoju Wspólnym) i zapewne nowa nauczycielka. 
Siedziała przez kilka minut słuchając, czy nikt tędy nie przechodził. Gdyby to był ktoś z nauczycieli, to miała nadzieję, że nie dostanie szlabanu na sam początek roku szkolnego czy, jeszcze gorzej, listu do ojca z uwagą, że pałęta się tam, gdzie nie trzeba. Rok szkolny jeszcze się nie zaczął, ale i tak lepiej uważać.
Po kilku minutach słuchania odetchnęła z ulgą i zaczęła grać dalej. Trochę ją zdziwiło to, że nikt nie słyszał jak gra (a musiała dosyć głośno grać) i tu nie przyszedł, ale przynajmniej była sama.
Chociaż samotność powoli ją nudziła.

Adam wszedł po cichu do Pokoju Życzeń. Jego wyraz twarzy stał się nagle wesołym. Podszedł nie co dalej, stanął za pianistką i rzekł:
- Pani też przyjechała przed początkiem roku?
Zachowywał się zupełnie inaczej, niż podczas roku szkolnego. Był... Bardziej tajemniczy.

- Pani też przyjechała przed początkiem roku? - usłyszała za sobą.
Przestała grać. Zarumieniła się lekko i szybko zamknęła zeszyt z piosenkami, żeby chłopak do niego nie zajrzał. Wpatrywała się w inny kąt pomieszczenia lekko zszokowana.
- Tak - odpowiedziała krótko nawet nie patrząc na chłopaka.

- Gryfon, klasa V, Sharma... - Stanął przy boku dziewczyny. -  Gdybym był tobą, bałbym się chodzić sam po szkole... Wiem, że jesteś samotna, ale trzeba było już zostać u góry z tą Puchonką i Krukonką, niż być tutaj.
Adam mówił to bardzo tajemniczo, ale nadal się uśmiechał... Czekał na reakcję Gryfonki. Wyciągnął różdżkę z kieszeni.

Odwróciła się do chłopaka z różdżką w ręku.
- Ja się niczego nie boję - warknęła. - A jeśli masz coś do mnie i chcesz wygrać, to źle trafiłeś.
Oczy Chand płonęły.
- Nie będę się pytała, skąd mnie znasz, ale radzę ci stąd iść póki jeszcze możesz.

Chłopak uśmiechnął się.
- Owszem, wyjdę stąd jeżeli chcesz, aczkolwiek wtedy radziłbym Twoim koleżankom uciekać. Jeżeli zaś pozwolisz mi tu zostać, to radziłbym uciekać nie mnie, a tobie.
Był pewny, bardzo pewny siebie. Ścisnął różdżkę jeszcze mocniej, a drugą ręką ściągnął czapkę.

- Dureń! - syknęła pod nosem tak, żeby chłopak tego nie słyszał.
Oczy jeszcze bardziej jej płonęły, a ręka drżała ze wściekłości. Nienawidziła takich typków, którzy szantażem zmuszali ją do wszystkiego.
- Spadaj, takie pogróżki mnie nie ruszają. Poza tym, byłam tu pierwsza!

- No cóż, w takim razie dowidzenia.
Powiedział i wolnym krokiem zaczął opuszczać pokój. Założył czapkę z powrotem. Jego kroki były teraz głośnie, ale uśmiech nie zniknął, a stał się większy. 
- Mam nadzieję, że naprawdę nie będziesz żałowała swojej decyzji.
Opuścił pokój.
z/t

Obrzuciła oddalającego się chłopaka groźnym spojrzeniem. Nie przejmowała się szantażem, jednak miała nadzieję, że to nie będzie nic poważnego, więc gdy nie słyszała już kroków chłopaka, to czym prędzej pognała na Wieżę Astronomiczną.

z/t